Nie wiem, która to była minuta, trzydziesta, a może późniejsza, ale uratowała ona ten film w moich oczach. To była scena wymiany między żołnierzami czeczeńskimi i rosyjskimi. Przyłapałam sie na tym, że w trakcie jej oglądania, przestałam się zastanawiać, o co tu chodzi i co ja tu właściwie robię. Dotychczasowe pacjentów "zmagania" z codziennością i nierealnością ani nie śmieszyły ani nie wzbudzały sympatii, a tym bardziej nie wprawiały mnie w zadumę nad ich losem. Od scen z nimi wiało sztucznością...bo to trudno dobrze zagrać wariata i trzeba też mieć na jego pokazanie pomysł.
Dla mnie najlepsze momenty tego filmu to te związane z żołnierzami i konfrontacją rosyjsko-czeczeńską. Z nich wyłoniły się absurdy tej wojny oraz ludzka twarz walczących, której w przekazach telewizyjnych nie uraczymy. Wiadomo, że tytułowy Dom wariatów jest też w zamyśle reżysera nazwaniem sytuacji na froncie, ale wolałabym, żeby akcenty były jeszcze bardziej przesunięte w tym kierunku. Szpital psychiatryczny z jego pacjentami mógłby być jedynie tłem dla bliższego przyjrzenia się obu stronom konfliktu. Myślę, że to by Konczałowskiemu lepiej wyszło i byłoby dla nas ciekawiej.